بررسی و مفایسه ی شاخص امید به آینده در بین کودکان کار خیابانی و کودکان منطقه 12 و عوامل اجتماعی موثر بر آن(مورد مطالعه: شهر تهران)

پدیده¬ی کودکان کار خیابانی معضلی است که بسیاری از مسائل و مشکلات جدی خانواده¬ها و جوامع درحال توسعه را تشکیل می-دهد. ازاین رو، هدف این پژوهش، بررسی و مقایسه¬ی شاخص امید به آینده¬ در بین کودکان کار خیابانی و کودکان منطقه¬ی 12 شهر تهران هست. برای بررسی شاخص امید به آینده¬ی کودکان، از نظریه¬ی اشنایدر در رابطه با امید به آینده¬ی فردی و نظریات آنتونوسکی و برایس¬وایت در رابطه با امید به آینده¬ی جمعی استفاده شده است.یافته¬های حاکی از آن است که، کودکان کار خیابانی در مقایسه با کودکان منطقه¬ی 12 در شرایط خانوادگی نامناسب¬تری زندگی می¬کنند، و امید به آینده¬ی فردی در بین کودکان کار خیابانی کمتر از کودکان منطقه¬ی 12 می¬باشد. همچنین نتایج این پژوهش نشان می¬دهد که، شرایط خانوادگی (انحرافات درون خانواده، تغییر ساختار خانواده، نوع روابط درون خانواده و پایگاه اقتصادی- اجتماعی خانواده) بر میزان امید به آینده¬ی فردی کودکان کار خیابانی موثر واقع شده¬اند. عوامل ذکر شده و موثر بر امید به آینده¬ی فردی در بین کودکان کار خیابانی، به غیراز انحرافات درون خانواده، بر امید به آینده¬ی کودکان منطقه¬ی 12 نیز موثر بوده¬اند. در بین این عوامل، نوع روابط درون خانواده، انحرافات درون خانواده و درآمد ماهیانه¬ی خانواده به ترتیب بیشترین تأثیر را بر میزان امید به آینده¬ی فردی کودکان داشته¬اند. میزان امید به آینده¬ی جمعی در بین کودکان کار خیابانی و کودکان منطقه¬ی 12 تفاوت چندانی نداشته و تعلقات گروهی در بین دو گروه مورد مقایسه بر امید به آینده¬ی جمعی آن¬ها موثر بوده است.